Hulpverlening

Twee jaar geleden werd ik voor het eerst doorverwezen naar een psycholoog door de bedrijfsarts. Met enorme tegenzin en mijn hakken in het zand ging ik er heen. Eenmaal aangekomen bij een prachtige jaren 30 villa waar nog nooit iets aan gebeurd was, keek ik mijn ogen uit. Hier wil ik wel binnen kijken en iets vertellen , al weet ik eigenlijk niet wat. En echt…ik wist het ook niet! Ik had in mijn beleving geen reden om mij zo rot te voelen en kon er dus ook geen woorden aan geven. Zo ging ik een jaar hier heen. Eerst elke week en al gauw 1 keer in de 3 weken want anders werd het teveel voor mij. Het woord autisme is zeker een aantal keren aan bod gekomen, door Rob. Maar dat kon niet. Dan had ik al die tijd niet kunnen functioneren in de maatschappij. Anja..plak dan maar de sticker depressie op mij, dat zal dan niet de 1e keer zijn. Dat praten vond ik vreselijk! Als ik alleen was kon ik gelukkig in mijn tijd het gesprek omdraaien naar koetjes en kalfjes. Hahaha, best knap van mezelf vond ik. Tot over 3 weken! Tuurlijk schoot het zo niks op. De diagnose werd omgezet naar Burn Out en ik kreeg er paniekaanvallen bij. Iets wat ik alleen maar herkende van mijn eigen cliënten. Nu ondervond ik het zelf deze angst! Rustig ademen en tegen jezelf zeggen dat je niet dood gaat op dat moment, was het advies. Het duurde allemaal veel te lang. Via ADHD Centraal en Dimence heb ik via de psychologen een diagnose gekregen waarna er heel veel stukjes op hun plek vielen. Het laatste jaar is de hulpverlening vooral aangeboden via beeldvelden! Echt…voor mij de uitkomst van de eeuw!! Hier voel ik mij goed bij en kan en durf ik te vertellen! Op deze manier behandelen mag van mij zo blijven!,